Enige dagen terug schreef ik hier omtrent een lezing over kamp Westerbork. Deze avond werd georganiseerd door de Historische Kring Menterwolde. Mijn woonplaats valt sinds 1 januari 1990 onder de samengevoegde gemeente Menterwolde en zal per 1 januari 2018 verdwijnen, dan gaan we samen met de gemeentes Hoogezand-Sappemeer en Slochteren en gaan we op in de nieuwe gemeente Midden-Groningen. Hoe origineel kan een naam zijn. Maar dat allemaal ter zijde.
Op deze avond heb ik namelijk en flinterdun boekje gekocht, “De Joden in Noord-en Zuidbroek”. Een boekje wat je in een ruk uitleest maar waar de impact 10x zolang blijft hangen. 27 personen, voornamelijk slagers en handelaren, moesten deze 2 dorpen verlaten en gingen via Westerbork richting Duitsland. Westerbork in eerste instantie gebouwd als opvangkamp voor Joden die vluchten uit Nazi Duitsland en hier een veilig heenkomen zochten, maar sinds 1942 was het ineens geen opvangkamp meer maar werd het een Durchganglager. Alle 27 personen kwamen er terecht en gingen naderhand via het spoor in Zuidbroek naar Duitsland en zouden nimmer terugkeren.
Een boekje geschreven doordat vele in het verleden hun verhalen verteld hebben aan kinderen en kleinkinderen, hoe zij plotseling vrienden, buren en dorpsgenoten zagen verdwijnen en pas na de oorlog begrepen wat er met deze mensen is gebeurd. Hoe triest kan het verleden zijn. Dit verleden mag niet vergeten worden en daardoor is het van groot belang dat er ook hier in beide dorpen Stolpersteine in het straatbeeld zullen komen. Door het kopen van het kleine boekje en het bijwonen van de lezing heb ik weer een bijdrage gedaan aan de realisatie van dit projekt. Omdat zij die hun dorp moesten verlaten nimmer vergeten zullen worden.
