Mijn facinatie omtrent de 2de Wereld Oorlog is bekend, het is mij met de paplepel ingegoten zoals sommige zo mooi kunnen zeggen. Afgelopen donderdag kwam ik weer eens aan mijn trekken door een lezing in het plaatselijk museum in Zuidbroek.
Gastspreker was Michiel Smit, educatief medewerker van kamp Westerbork. Hier moest ik natuurlijk bij zijn. Entreeprijs was 5 euro wat ten goede komt aan de realisatie van 27 stolpersteine voor de omgekomen Joodse inwoners van Noord-en Zuidbroek.
Zoals verwacht was de zaal goed gevuld met vooral veel ouderen, maar gelukkig was er nog een plekje voor nicht Agnes en mij. Als nazaten van mijn ouders bezitten wij beide het WOII gen, ook zij wil graag de vele verhalen horen omtrent deze jaren.
Voor de pauze werden er vele verhalen verteld die we soms grotendeels wel wisten via diverse boeken en geschiedenislessen op school. Maar elke keer weer zijn het verhalen die je op de een of andere manier pakken, vooral wanneer je ze dan hoort in het “Trein-en trammuseum” te Zuidbroek, waar in de jaren 1942 tot september 1944 in het totaal 93 treinen langs zijn gereden naar het eindstation van de beschaving. Je hoort hoe onwetend de mensen in Westerbork waren, want alles was er op gericht om maar een zou goed mogelijk beeld neer te zetten. De mensen konden sporten, theater, mannen gingen aan het werk buiten het kamp. Ach het leven in Westerbork was zo slecht nog niet. Komt natuurlijk gelijk de vraag, waarom de mannen die buiten het kamp aan het werk waren niet gingen vluchten. Heel simpel, hun familie zat in het kamp, ouders, hun vrouw, kinderen en andere bekenden en wanneer zij zouden vluchten dan ging de familie op transport naar een ander “leuk”kamp ergens ten oosten van Nederland.
Na de pauze krijgen we dan het “mooie” verhaal van van Machieltje. De moeder van Machieltje zit zwanger in kamp Vught en moet vele uren en uren op appèl staan, het resultaat laat zich raden, de geboorte van haar kindje komt te vroeg en Machieltje wordt na 6 maanden zwangerschap ter wereld. In Vught is voor dit kindje geen toekomst en zodra moeder en kind in staat zijn om te reizen worden ze overgebracht naar Westerbork. Alle mogelijkheden worden uit de kast getrokken om dit kindje te laten overleven. De beste Joodse kinderarts moet naar Westerbork komen, uiteraard wordt er een couveuse geregeld en 2 in het kamp zijnde verpleegsters staan 24 uur per dag klaar voor Machieltje en zijn moeder. Het leven is goed in het kamp, de bezetter van ons land heeft het alleen maar goed voor met de mensen in het kamp.
Langzaam aan wordt Machieltje groot en sterk en wordt hij 2,5 kilogram, hij krijgt het gewicht wat normaal is een pasgeboren baby.
De symbolische vlag kan uit, er is goed voor Machieltje en zijn moeder gezorgd. Hij kan ook op transport. Machieltje en z’n moeder kunnen in de trein…….richting Auschwitz.
