In het verleden heb ik natuurlijk vaak iets geschreven over voetbal. Je bent werkzaam bij een betaald voetbalclub en voetbal bepaald dan een groot deel van je leven. Niet alleen BV Veendam maar met de andere clubs in het betaalde voetbal heb je regelmatig contact. Zelf heb ik vaak gezegd, dat na een heel diep dal in mijn leven, het voetbal mij er weer uit heeft gehaald.
Ik heb heerlijk jaren beleefd aan “De Langeleegte” eerst in dienst van de club zelf en later verweven in een sponsordeal namens Dagblad van het Noorden.
Maar het gekke is, sinds ik daar niet meer werk, is het voetbal ook niet zo prominent meer aanwezig in mijn leven. Mijn club is failliet gegaan en al werk ik bijna naast de Euroborg, de thuishaven van FC Groningen, ik heb weinig tot niets met deze club. Al was ik natuurlijk wel erg blij dat de KNVB beker door hun werd gewonnen. Het gekke is, dat ik dan meer met SC Cambuur heb, de club waar in namens de Leeuwarder Courant ook 1 jaar mocht werken. Verder van huis, maar een heerlijke volksclub, midden in een woonwijk en hardstikke gezellig.
Dan is er nog een voetbaltak waar ik weinig mee heb, ons Nederlands Elftal. Stond ik in 1988 nog voorop in Munchen in oranje shirt en met een grote vlag te zwaaien na het behalen van het Europees Kampioenschap, jaren later is mijn liefde voor Oranje zo goed als verdwenen. Het heeft voornamelijk te maken met de spelers, ik mis bij hun de “drive” om zich in te zetten voor hun land. Deze jongens worden in het buitenland gezien als helden bij hun eigen clubs en zien het spelen voor het Nederlands Elftal niet meer als het hoogst haalbare. Moet wel eerlijk zijn, er zijn nog best en aantal jongens die wel willen vechten voor hun land en was ik natuurlijk heel erg blij dat Jeroen Zoet in het doel stond. Had hem zoveel meer gegund dan 1 wedstrijd en dan ook nog eens 3 doelpunten om je oren krijgen. Voor de mensen die niet begrijpen waarom ik hem juist naar voren haal, Jeroen ken ik vanaf een jaar of 12, toen hij in het doel stond bij de jeugd van BV Veendam, toen hij 15 was werd hij daar door het grote PSV weggeplukt en verliet het ouderlijk huis. Alles van heel dichtbij meegemaakt en dan zie je na al die jaren hem staan in het doel van Oranje. Geweldig.
Maar nu wil toch even terugkomen op Oranje. Afgelopen zaterdag, toen er nog werd gewonnen in en van Kazachstan, zat op de tribune, Oranje fanaat Marcel. Iemand die heel de wereld overgaat om Oranje te volgen en tot zijn groot verdriet komende zomer dus niet naar Frankrijk hoeft te gaan. Hem en zijn vader ken ik weer via mijn huidige baan . Maar Marcel heeft dus in Kazachstan voor mij even de bak met zakjes tijdens het ontbijt geplunderd en nu zit er weer een super leuk zakje in mijn verzameling. Een zakje met een eigen verhaal. Marcel bedankt en we vergeten het EK, we gaan ons opmaken voor de voorronders WK 2018 in Rusland, want daar hebben ze ook hele mooie zakjes, maar laten we niet te vroeg juichen, eerst de voorrondes.
