Zaterdagmorgen plm. kwart voor 9, ik lig nog even in bed krant te lezen, hoor ik daar een berichtje binnenkomen. Nieuwsgierig wie mij zo vroeg al iets moet vertellen, pak ik toch maar mijn Iphone van m’n nachtkastje. Toch geen gedonder op het werk?
Nee het is mijn netwerker in India. Als verzamelaar heb ik contacten over de gehele wereld, zo ook in India, ongeveer een 100 kilometer vanaf de grens met Nepal. Hij krijgt van mijn gestempelde postzegels voor de handel en ik ontvang van hem theezakjes.
Wellicht een berichtje dat ik weer nieuwe postzegels moet verzenden. Nee het is een persoonlijk berichtje. Er is een aardbeving geweest, maar hij is veilig. Hij weet nog niet hoe het verder in India of Nepal is. Maar hij wilde toch gelijk aan mij laten weten, dat hij veilig is en ook zijn familie is veilig.
Ik reageer kort en vertel dat ik blij ben om dit te horen en dat ik het nieuws in Nederland in de gaten ga houden.
De zaterdag start met het wekelijks ritueel, wasmachine aan, Rambo uitlaten en dan het allerergste, boodschappen doe. Supermarkt, bakker, slager, asperge boer en tegen 11 uur ben ik weer thuis. Alles weer opruimen, de was in de droger, volgende wasmachine en dan eindelijk gaan we zoals elke zaterdag ontbijten/lunchen/brunchen. De krant verder lezen, prima artikel van Bas vd Sluis en dan ook maar eens even zien wat het actuele nieuws is.
Wouw aardbeving in Nepal, trending topic en dan komt er toch wel iets van schrik. Dit is heftig, het is 7,9 op de schaal van Richter. Dat is anders dan wat we hier in Groningen meemaken. Ik lees dat de bevingen tot heel ver zijn gevoeld. Ik zie vreselijke beelden, hoofden die nog net boven het puin uitsteken. Ach wat is het leven dan betrekkelijk, zit ik me druk te maken om iets onbenulligs als boodschappen, dweilen, stofzuigen, boenen en theezakjes. Nee dit is vele malen erger.
Maar wat fijn dat ik reeds weet dat met mijn vriend alles goed is.
