Marco Borsato zingt in een van zijn nummers, “even slikken en weer doorgaan”. Maar zo gaat het niet in het echte leven. De afgelopen maanden zat het natuurlijk aan te komen, maar gisteren is het de keiharde waarheid geworden. Mijn liefde, mijn werk, mijn hobby, mijn leven, BV Veendam is failliet. Daar waar ik 7 jaar geleden na een hele moeilijke periode in mijn leven binnen kwam om even 6 weken te helpen met de opstart van een nieuw voetbalseizoen, daar waar men mij na die 6 weken wilde houden, daar waar ik na 2 jaar vertrok naar mijn huidige baan maar wel met de totale communicatie mee, daar waar men riep, jij blijft toch wel bij de wedstrijd avonden werken?, daar waar ik vele vrienden heb leren kennen, daar waar mijn leven weer glans kreeg, daar waar ik mijn hart verloor aan het voetbal, daar waar ik naast mijn fulltime baan, vele vrije uren heb liggen. Het is over en uit. Nooit meer de beruchtte Langeleegte, nooit meer het wijntje om half 11 als mijn taak er op zat en me aansloot bij mijn vrienden, giebelen met de meiden, mooie benen kijken, nooit meer Joop, Gerard, Dick, Angelo, Erwin, Marnix en al die anderen die me zo dierbaar zijn geworden, maar die nu zullen uitvliegen over andere voetbalclubs. As. maandag dan is het voor mij weer gewoon Dagblad van het Noorden, maar nooit geen communicatie meer voor mijn club.
